Ervaringen
Vaarwel Marien
Mijn leven was moeizaam, zo begint ze haar verhaal. Het is onze tweede afspraak na het overlijden van haar man. Wil je een kopje koffie? Heb je bezwaar dat ik rook? Terwijl de koffie pruttelt en ze haar sigaret opsteekt, vertelt ze verder.
Ik ben een bastaardkind. Na mijn geboorte ben ik bij mijn moeder weggehaald, zo ging dat toen. Na 14 maanden in een kindertehuis ging ik naar een pleeggezin. Materieel kwam ik niets tekort, maar liefde en aandacht kreeg ik amper. Mijn pleegouders verwarden me, aantrekken en afstoten was hun patroon naar mij. Soms voelde ik me hun hulpje in de huishouding.
Na mijn studie kreeg ik een goede baan, maar hield het slechts enkele jaren vol. Nu zouden ze het een burn-out noemen, maar dat woord bestond toen nog niet. Vijf jaar lang ben ik door therapeuten begeleid. Ik ging op zoek naar mijn roots, ontdekte dat mijn vader ook mijn opa was en mijn moeder zijn stiefdochter. Ze kregen ook nog mijn broertje. Mijn biologische familie heb ik nooit ontmoet, van mijn moeder weet ik dat zij naar het buitenland vertrok. Ver weg van alle ellende…
In die jaren ontmoette ik ook Marien, we waren elkaars eerste relatie. Tot ons trouwen woonde hij bij zijn moeder. Samen onder een dak wonen, is hoe ik mijn huwelijk het beste kan omschrijven. Liefde en genegenheid tonen was voor Marien moeilijk. Dat valt hem niet te verwijten, hij kreeg het van huis uit gewoon niet mee. Soms liet hij subtiel iets merken en daardoor wist ik dat het een gouden vent was!
Waarom ik met hem trouwde? In mijn tot nu toe liefdeloze leven was de minimale aandacht die Marien mij gaf voldoende om me aan hem te binden. Je zult wel denken waarom ik bij hem bleef? Vanaf onze eerste ontmoeting voelde ik dat wij bij elkaar hoorden, maar zijn opvoeding hield hem ‘gevangen’ in zichzelf. Om elkaar te bereiken zijn twee mensen nodig en dat is in al die jaren niet gelukt. Ik heb altijd mijn best gedaan om goed voor hem te zorgen. Niet dat hij mij altijd dankbaar was. Soms verweet hij me dat ik te weinig aandacht aan hem schonk, ook toen ik een zware behandeling voor kanker onderging. Hij leefde van mijn energie en dat ging ten koste van mijzelf.
Altijd heb ik gezegd dat Marien zou vertrekken zonder te groeten. Na een geslaagde heupoperatie werd hij op een ochtend niet meer wakker. Dit ‘vertrek’ paste bij hem, het was zoals hij doorgaans met mensen omging. Mijn besluit om hem thuis op te baren voelde goed. Maar toen ik je belde met het verzoek om hem eerder op te halen was voor mij het moment gekomen om hem echt los te laten en hem de ruimte geven om te gaan. Snap je dat…?
Ik hoop dat Marien de rust heeft gevonden waar hij naar verlangde. Mijn wens is dat hij nu uit zijn ‘gevangenschap’ is bevrijd. En ik? Mijn taak voor Marien is volbracht! Ondanks alles heb ik veel van hem geleerd en heb kunnen worden wie ik nu ben. Ik ben gelukkig en hoop nog vele jaren van mijn leven te mogen genieten.