Ervaringen

Opa op de schouders

Opa op de schouders

Daar staan ze, serieus en strak in het gelid. Zes kleinkinderen, in twee rijen van drie met opa in zijn kist op hun schouders. Een week geleden had geen van hen kunnen vermoeden dat zij op de dag van de uitvaart van hun opa deze prachtige en belangrijke taak op zich zouden nemen. 

De kleinkinderen groeien op in een harmonieuze familie waarbij opa en oma altijd klaarstaan als oppas, bezoekjes op zondagmiddag tot de goede gewoonten behoren en ze in de schoolvakanties het adres zijn voor logeerpartijtjes. Naarmate de kleinkinderen ouder worden zijn zij hun trouwste supporters bij sportwedstrijden, mogen ze opa helpen met timmerklusjes of samen met oma tuinieren. Opa en oma en de kleinkinderen zijn dol op elkaar.

Opa wordt ziek en er volgt een lange ziekteperiode waarbij zijn krachten langzaam afnemen. Gedurende het ziekteproces is de hele familie ook nauw bij elkaar betrokken. De wens van opa en oma is om zo lang mogelijk zelfstandig te kunnen blijven wonen in hun knusse huisje. Wat een zegen als er familie is die aan alle kanten ondersteunt om dit mogelijk te maken. Als vanzelfsprekend ontstaat er een taakverdeling, regelzaken, praktische hulp en vooral ook er voor elkaar zijn. 

Na het overlijden van opa is dan ook bijna de hele familie vertegenwoordigd bij het gesprek om zijn uitvaart voor te bereiden. Nadat duidelijk is waar en wanneer de uitvaart gaat plaatsvinden wordt besproken welke taken de familie zelf op zich kan nemen. Het begeleiden van opa van huis naar kerk en begraafplaats komt ook ter sprake. De suggestie dat dit door de kleinkinderen gedaan kan worden moet bij hen wel even bezinken. Niet eerder hebben ze van zo dichtbij een uitvaart meegemaakt en onbekendheid met wat verwacht wordt doet hen twijfelen. 

De volgende dag komen de vragen. Waar en wanneer moet er gedragen worden? Moeten we dan tillen of met zo’n wagentje rijden? Met hoeveel kunnen we dat doen? Uitgebreid worden de mogelijkheden besproken. In de dagen daaropvolgend bedenken ze met elkaar wie opa uit huis begeleid, hem in en uit de kerk dragen en op de begraafplaats naar zijn graf brengen. De suggestie om opa op hun schouders naar het graf dragen heeft de voorkeur, unaniem vinden ze dat hun opa dit verdient!

De dagen erna wordt door de kleinkinderen druk met elkaar heen-en-weer geappt en gebeld. Zelfs de ‘kledingvoorschriften’ worden met elkaar besproken. Er wordt kleding gepast, geleend en gekocht om er netjes uit te zien voor opa. Jeans, sneakers en overhemden worden tot in detail op elkaar afgestemd. Op de dag van de uitvaart oefenen we met elkaar het dragen en in gelijke pas lopen. Niets mag aan het toeval worden overgelaten.

Als we na de kerkdienst op de begraafplaats arriveren wordt opa zorgvuldig door zijn kleinkinderen op hun schouders gezet. Lopend in gelijke pas brengen zij opa vol trots naar zijn laatste rustplaats en plaatsen zijn kist op het graf. Voor ze het graf verlaten geven ze elkaar spontaan een high five. Wat zou opa trots op hen zijn geweest!