Coen en Bep zijn nog jong als ze elkaar leren kennen. Ze stichten een gezin en werken hard om hun kinderen een fijne jeugd te geven. Tot op zeer hoge leeftijd wonen ze zelfstandig en met vrijwilligerswerk, sociale contacten, vakanties en onderhoud van huis en tuin komen ze altijd tijd tekort.
Ongemerkt sluipt het erin, dat Coen soms vergeetachtig is. De eerste jaren vormt dit niet echt een probleem want met elkaar redden ze zich prima. Als de verwardheid bij de kinderen steeds meer opvalt, spreken zij hun zorg uit. Ze stellen moeder voor om gebruik te gaan maken van enige ondersteuning. “We blijven samen zelfstandig zo lang het kan”, is Bep haar steevaste antwoord en daarmee is de kous af.
Maar ook bij Bep begint de leeftijd z’n tol te eisen. In een zeer korte periode wordt zij ernstig ziek en een dag na de opname in het ziekenhuis overlijdt ze. Gelukkig heeft Coen nog een keer een bezoekje aan zijn vrouw kunnen brengen. Terug in huis is het vreemd zonder Bep, hij begrijpt er niets van en blijft vragen waar ze is. Hij wordt verdrietig wanneer ze hem vertellen dat Bep is overleden, even later is hij het weer vergeten en vraagt dan opnieuw naar haar.
Om hun vader te beschermen besluiten de kinderen hem zo min mogelijk te betrekken bij het regelen van de uitvaart. Ook denken ze dat het beter is dat hij zijn Bep niet meer zal zien. “Hij begrijpt het immers toch niet en het zou hem alleen maar nog onrustiger maken”, is hun mening. Maar zittend op zijn eigen plekje voor het raam in de woonkamer neemt vader natuurlijk wel alle onrust waar. Hij begrijpt alle drukte niet en reageert boos omdat zijn Bep maar wegblijft…
De twijfel bij de kinderen is groot, wanneer ik voorstel om met vader afscheid te gaan nemen van moeder in het uitvaartcentrum. Ruim vijfenzestig jaar zijn ze in liefde met elkaar verbonden geweest. Hoe vergeetachtig hij ook is, zijn vrouw zal hij nooit vergeten…
Coen veert op wanneer de kinderen vragen of hij Bep wil zien. Hij vraagt hen om bloemen voor haar te kopen. Die middag brengen ze een bezoek Bep. Coen moet huilen wanneer hij haar ziet, geeft een kusje op haar voorhoofd, praat tegen haar en zingt een liedje. Hij wil naast haar zitten en houdt de hele tijd haar hand vast. Ze drinken met elkaar een kopje koffie en maken foto’s van Bep en Coen.
Wat Coen van het afscheid onthoudt weten we niet, maar de ervaring met elkaar was onvergetelijk. De foto’s heeft Coen naderhand nog vaak bekeken…